“Ik houd van mensen”

Mensen zijn prachtig, vooral als ze zichzelf kunnen zijn. Veel mensen hebben een dunne -en soms een wat dikkere- muur om zich heen gebouwd. Dat is ook begrijpelijk, want het is een ingewikkelde wereld waarin we leven. Communicatie is vaak oppervlakkig en het is niet moeilijk om elkaar verkeerd te begrijpen. Daarom hebben wij als mensen geleerd om onze gevoelens maar ten delen te tonen. We beschermen ons tegen deze complexe wereld. Maar mensen die een sluier over hun ’echte ik’ hebben, vind ik niet interessant of mooi. Je ziet een waas, de sluier, maar niet de ziel. Als het mij lukt om die persoon zonder die sluier te fotograferen, dan is het voor mij direct een geslaagd en mooi portret, ongeacht hoe ‘goed’ de persoon op de foto eruit ziet. Want er is niets zo prachtig als echte mensen!

Ook voor modellen fotografie is er een verschil tussen echt en nep.

Je zou kunnen zeggen: “een model neemt een pose aan voor een foto en daardoor is de foto nep”. Ik zie dit niet zo. In mijn jeugd heb ik gedanst. Ik heb het zelfs gered tot de dansacademie. En al heb ik de dansacademie niet afgemaakt, in die periode heb ik wel geleerd hoe je jouw gevoelens aan de wereld kunt laten zien. En ik geloof dan ook dat een model, die een pose aanneemt, niet anders is dan een danser die toevallig even stil staat. Net als een danser geeft het model uitdrukking aan een emotie. Bij dans begrijpen we dat er een verschil is tussen echt en nep (gespeeld). Ook het model is een acteur. Het gaat erom of het model in staat is om eigen ziel en zaligheid te tonen in de rol die wordt gevraagd. Als dat niet lukt, dan  is het omdat het model te hard probeert iets te laten zien wat hij of zij niet is. Het stoppen met proberen en meer jezelf durven en kunnen zijn is dan het antwoord. En zo is voor mij het coachen van modellen precies hetzelfde als bij mensen waar ik een portretfoto van maak. Ik probeer ze zichzelf te laten zijn. Als ik naar ze kijk en voel wat de bedoeling is, als ik voel wat de acteerprestatie is, dan werkt het voor mij. Dan voelt het oprecht, ondanks dat het op dat moment ook een rol is. En het coachen om dat doel met de ander te bereiken, vind ik geweldig om te doen. Dat is echt mijn passie!

Techniek en licht helpen mij om mijn resultaat te bereiken

Ik houd erg van techniek. De techniek van de camera, de sensor, de lens, alle instellingen die er mogelijk zijn. Ik kan er uren over praten. Zet me op het terras met een lekker glas wijn en een andere fotograaf, die ook van techniek houdt, en we kunnen uren praten over camera’s en lenzen. Die passie voor techniek helpt mij enorm op de set. De grap is, zodra ik ga fotograferen gaat er een knop bij mij om. Ik laat de techniek dan los en zorg dat ik me focus op het model en de setting. De ervaring die ik heb met techniek maakt dat ik de techniek kan inzetten zoals ik wil, maar ik voel mij niet gebonden door de regels. Ik denk dat de slogan “First you must know the rules, then you can break them” erg op mij van toepassing is. Resultaat eerst en dat resultaat heeft voor mij te maken met mooie mensen fotograferen, die zichzelf zijn, want dan zijn ze pas ‘echt’ mooi!

Passie als motor voor mijn werk

Als je mijn websites leest – ik heb er meerdere– dan heb ik het vaak over passie. Mijn passie is mijn motor en ik merk dat als je ergens passie voor hebt, dan wil je het ook goed doen. Ik heb 15 jaar voor de Nederlandse tv gewerkt, o.a. als cameraman en editor voor bijvoorbeeld NCRV en KRO. Televisie maken heb ik altijd erg leuk gevonden, montage is een mooi vak. Maar op het moment dat ik ging fotograferen viel er voor mij een muntje. Het past nog beter bij mij dan tv maken. Het heeft iets magisch, die beperking van die ene foto waarin het hele verhaal verteld moet worden. Het is heel puur. Je kijkt naar een foto en ziet wat je ziet. Niet meer en niet minder. Ik merk dat ik dat geweldig vind om te doen. Portretfotografie of eigenlijk ‘mensen fotograferen’,  dat is mijn grootste passie!